Remake van ‘Half zittend naakt’ (Breitner)
Mixed media: fotografie op stof, handborduurwerk op oude boekpagina’s
Model: zelfportret
In deze hedendaagse remake van ‘Half zittend naakt’ van George Hendrik Breitner staat de kracht van het vrouwelijke lichaam en de veranderende blik daarop centraal. Breitner, bekend om zijn rauwe impressionistische stijl, schilderde rond 1890 een intiem, ongepolijst naakt dat tegelijkertijd kwetsbaar en aards aanvoelt. Zijn werk ademt een tijd waarin naakt nog symbool stond voor artistieke vrijheid en lichamelijkheid zonder filters.
Ruim een eeuw later is die vrijheid paradoxaal genoeg opnieuw onder druk komen te staan. In onze huidige beeldcultuur — overspoeld door sociale media — is het tonen van een vrouwelijk naakt ineens controversieel. Het algoritme bepaalt wat zichtbaar mag zijn: een tepel is taboe, een selfie moet gepolijst.
In dit werk versmelt verleden met heden. De postcard van Breitner — met tekst op de achterzijde — vormt een stille getuige. In de remake is de kunstenaar zelf het model, vastgelegd in een hedendaagse selfie. De afbeelding is gedrukt op stof en met de hand vastgenaaid op de vergeelde bladzijden van een oud boek. Tekstregels en stikwerk lopen subtiel door in het beeld, als een draad die jaren en verhalen verbindt.
Deze remake is een reflectie op hoe we in 2025 naar het (vrouwelijk) lichaam kijken. Wat ooit kunst was, wordt nu gecensureerd. Wat ooit kwetsbaarheid toonde, moet nu gepolijst en gecodeerd verschijnen. Door het gebruik van ambachtelijke technieken als naaien en het werken met vergankelijk materiaal, stelt dit werk ook vragen over wat we bewaren, wat we verbergen en wat we durven tonen.
Remake naar het werk van Filip Vandercruyssen
Model: Richard
Fotografie, lichtstudie en nabewerking door de maker
De Vlaamse fotograaf Filip Vandercruyssen staat bekend om zijn indringende portretten waarin rauwe menselijkheid en emotie centraal staan. Zijn werk ademt een bijna filmisch realisme, met veel aandacht voor donker-lichtcontrast, textuur en introspectie. Geen opsmuk, geen façade — maar de mens in zijn puurste vorm.
Voor deze remake liet ik mij inspireren door Vandercruyssens karakteristieke stijl. Ik koos bewust voor een model (Richard) met stoppels en bestudeerde nauwgezet het lichtgebruik, de houding en de intensiteit van de blik die Vandercruyssen vaak in zijn portretten weet te vangen.
De diepe schaduwen, het zichtbare huiddetail en de lichtvlekken in de ogen zijn bewust nagebootst met zorgvuldige belichting en gerichte nabewerking. Wat me aanspreekt in zijn werk, is de ruimte
voor echtheid. Geen gladgestreken portretten, maar beelden met rafelranden. Dat sluit aan bij mijn eigen aanpak: ik zoek de spanning op in een blik, de geladenheid van een handgebaar, de stilte
tussen twee gedachten. Dat is waar het beeld kracht uit haalt.
Deze remake is niet alleen een technische oefening, maar vooral een manier om gevoel en sfeer te vangen. Door me te verdiepen in het werk van een ander, scherpt het mijn eigen beeldtaal aan.
Remake: Vrouw badend in een rivier – een nieuwe huid
Gebaseerd op Rembrandts intieme portret van Hendrickje Stoffels, maar losgemaakt van het keurslijf van de tijd. In mijn versie krijgt ze kleur, structuur en een aura van goud. Niet meer gevangen in olieverf, maar bevrijd in een moderne (iets wat goddelijke) versie.
Het was mijn dochter Chloë die me na jaren weer aan het schilderen bracht. "Mam, zullen we samen verven?", ze vertelde dat ze dit graag doet in haar eigen huis als ze wil ontspannen en het leek haar leuk om het samen te doen. Ik blies het stof van mijn verfspullen en begon voor het eerst in lange tijd weer te schetsen. Daarna de verf, laag voor laag. De sparkel sloeg gelijk weer over. Dit smaakt naar meer!
