Het vergaat.
Het brokkelt.
Het scheurt.

Het leeft.
Het ademt.
Het vertelt.

Ik zie schoonheid
waar de glans verdwijnt.
Ik voel kwetsbaarheid
waar de breuk verschijnt.

Alles draagt sporen,
alles geeft zich over,
alles wordt anders.

Ik zie hoe het vergaat,
en tegelijk hoe het groeit.
Het ene sluit af,
het andere opent zich.

In de resten van wat was,
ontstaat iets onverwachts.
Een nieuwe vorm, een nieuw inzicht,
iets dat opkomt uit de breuk.